Alta Via del Granito — Zot van wandelen

De Alta Via del Granito

De Alta Via del Granito kan je vinden in Lagorai bergketen in de Dolomieten. Hij staat beschreven als technisch niet moeilijk maar pittig en dat is exact hoe wij hem ook hebben ervaren.

Wij kozen voor de uitgebreide versie via de Rifugio Consèria en verbleven 2 nachten in de Rif. Cima D’Asta (O.Brentari) wat ons bracht tot een 5-daagse huttentocht. Het hoogste punt ligt op 2847m, als je het topje van de Cima D’Asta erbij neemt.

Zoals alle huttentochten staat ook deze garant voor machtige vergezichten, kleurenpracht, gezellige huttensfeer….1000 procent genieten dus.

Lore, die verleden jaar in Noorwegen de smaak van het wandelen te pakken kreeg, kwam mee en we waren dus wel benieuwd wat zij ervan zou vinden na al onze superlatieven van de voorbije jaren.

Dag 1: Malga Sorgazza naar Rifugio “Otto Brantari” Cima d’Asta

Na een half uurtje rijden tot Malga Sorgazza, waar onze Waggie al die tijd trouw op ons zal wachten, althans dat hopen we toch, kan het avontuur echt beginnen.

Alhoewel dat half uurtje rijden op zich ook wel al ‘avontuur’ was. Een tegenligger, lichte vrachtwagen, maakt dat Jos een gans stuk achteruit moet met de Waggie op een smalle bergpas met aan één kant een diepe afgrond. Maar bon, Jos bewijst nogmaals ons vertrouwen te verdienen en de schade blijft beperkt tot een verhoogde hartslag.

We starten onder een blauwe hemel met wat wolken, de vooruitzichten zien er goed uit voor de dag.

Vandaag staan er alleen maar hoogtemeters op het programma, 1061 om precies te zijn…niet slecht voor een eerste dag waarop het ook nog wennen is aan de zware rugzak en de stevige bergbotinnes en zoeken naar het goede evenwicht.

Een grindpad brengt ons door de prachtige vallei en Lore spot al gauw een hertenmoeder met haar kalfje. Na anderhalve kilometer verlaten we de boulevard en begint het al meer op een bergpad te lijken. De bergflanken worden prachtig opgefleurd door de welig tierende alpenroosjes, overal hoor je het klateren van watervallen en riviertjes, je komt ogen en tijd tekort om al dat moois helemaal op te nemen.

Dat het venijn vaak in de staart zit, lijkt ook deze keer te kloppen want op kilometer 5 slaan we de ‘Sentiero Esperti’ in en je hoeft niet veel Italiaans te kennen om te begrijpen dat de andere optie vermoedelijk gemakkelijker was. Dus klauteren we even later letterlijk op handen en voeten omhoog, tenminste ik toch, tegen een granieten wand terwijl de wolken zich ondertussen rond ons hoofd verzamelen.

Af en toe komt er al eens een piek piepen tussen de wolken door wat op zich al voor een bijzonder spektakel zorgt. Het laatste stukje voor de hut liggen er nog wat sneeuwvelden en het meertje is deels bevroren. Het wolkendek trekt niet meer open en vergezichten zullen we vandaag niet meer krijgen….maar we blijven 2 nachten en leven dus op hoop!

Lore wint 2 keer met het spelletje Saboteur goed geholpen door Jos aan wie ik de spelregels nog eens zal moeten uitleggen denk ik 😉

Zoals in alle Italiaanse hutten is het avondeten uitgebreid en lekker : Pasta Bolognese en Varkenswangetje met nog een chocoladetaartje als dessert.

Een douche nemen zit er niet in omdat het water van het meer nog bevroren is dus dat wordt lekker samen stinken dan maar.

We krijgen een kamertje voor ons drietjes en we kruipen al gauw in ons bedje voor een hopelijk rustige, weldoende nacht!

Dag 2 : Een af-en-op richting Forcella Magna

Voor vandaag had ik 2 marsplannen voorbereid : een luswandeling via de top van de Cima d’Asta en wandeling naar de Lago del Bus. De weersomstandigheden van de laatste weken beslissen er echter anders over want beide wandelpaden zijn afgesloten omdat er nog teveel sneeuw ligt. We besluiten als alternatief een stukje van de volgende dag te gaan verkennen…als er al iets te zien zal zijn want bij het opstaan is de hut volledig omgeven door de wolken en zie je maar een paar meter voor je uit.

Na een eerder sober ontbijt maken we onze rugzakken wat lichter dan de dag voordien, het voordeel van 2 nachten in dezelfde hut te slapen, en kunnen we op pad.

Maar dan plots klaart alles open en hebben we enkele minuten tijd om onder de indruk te raken van de machtige toppen rondom ons.Twee marmotten genieten met ons mee.

Hoewel we naar beneden gaan lijkt het moeilijk stappen ook doordat de ondergrond glibberig is door de vochtigheid. Het blijft een hele tocht een eerder mistige bedoening en we besluiten na tweeëneenhalf uur terug te keren naar de hut.

Daar gekomen willen we proberen tot waar we geraken op het pad naar de Cima d’Asta. Maar helaas, daar ligt nog veel meer sneeuw waarvoor onze spikes onvoldoende zijn en we keren dus onverrichter zake terug.

We zijn bij de laatsten om te vertrekken want de meesten hebben vandaag waarschijnlijk een zwaarder traject voor de boeg. We klimmen lichtjes tot aan de Passo Socede en zien aan de andere kant een aantal sneeuwvelden liggen, de schoenspikes die Jos dernière minute nog had aangeschaft gaan dus goed van pas komen! Het valt beter mee dan op het eerste zicht gedacht en na de sneeuw beginnen we aan de blokkenvelden….I love it!

Ondertussen is er nog geen topje te bespeuren, het lijkt wel of er onafgebroken nieuwe wolken worden aangevoerd.

Dan maar bij een lekkere grappa verder spelletjes spelen. Vandaag spelen we UNO en Lore leert me later op de dag ook nog schaken.

Er is vandaag veel volk in de hut en het is er dan ook net-iets-meer dan gezellig druk tot plots tijdens het avondeten het wolkendek helemaal openbreekt en iedereen naar buiten trekt om eindelijk de omliggende bergen en het dal te kunnen bewonderen.

We krijgen er nog een mooie zonsondergang als ideaal slaapmutsje bovenop, wat moet een mens meer hebben.

Dag 3 : Rif. Cima d’Asta tot Rif. Consèria

Voor vandaag waren er opnieuw 2 versies : een korte en een lange. De mensen van de hut raden ons aan om de korte versie te nemen want het weerbericht voorspelt niet veel goeds en in de namiddag geven ze onweer.

We vertrekken goed op tijd want op onweer in de bergen zitten we niet meteen te wachten. Eén ding is zeker : onze regenkledij zal vandaag in ieder geval van pas komen en getest worden op degelijkheid.

Het eerste stuk hadden we gisteren al gelopen en we merken dat het aan- en uittrekken van de spikes vandaag al heel wat vlotter gaat. Geen omliggende toppen vandaag en ook geen marmotten. Heel eventjes krijgen we een opklaring waardoor we kunnen genieten van de alpenroosjes maar dan gaan de hemelsluizen onverbiddelijk open en zal het blijven regenen tot een 2-tal kilometer voor de finish.

De regen en de natte ondergrond hebben ervoor gezorgd dat onze tocht langer uitgevallen is dan verwacht en we zijn dan ook heel tevreden als we de rifugio bereiken waar de dubbelganger van Dr Sheldon Cooper uit The Big Bang Theory (of zou hij het echt zijn?) ons verwelkomt en we onze natte schoenen en kleren te drogen mogen zetten bij de kachel.

De schoenen van Jos en Lore zijn ook vanbinnen kletsnat, de mijne hebben stand gehouden. De waterdichtheid van de regenkledij is aangetoond en de rugzakken zijn ook nog droog. We besluiten dat al onze spullen nu wel genoeg getest zijn geweest en dat we de volgende dagen recht hebben op droog weer.

In mijn verwachtingen zou de etappe van vandaag de koninginnenetappe van de huttentocht worden en hoewel we dat niet hebben kunnen ervaren ben ik nog steeds overtuigd dat zich achter al die wolken en regen een prachtig decor schuilhield.

De laatste kilometers krijgen we uiteindelijk toch nog een glimp van het bijna feeërieke decor met talrijke meertjes, beekjes en kleine watervalletjes.

Na bijna 6 uur stappen is het eindelijk droog en kunnen we gaan zitten om onze appelcake te verorberen…onze magen knorren en onze voeten zijn moe, de rust komt net op tijd.

We bekijken onze opties voor de volgende 2 dagen : afhankelijk van het weer kunnen we morgen rechtsreeks naar de Waggie of gaan we naar de laatste hut, de rif. Caldenave. We hebben hier een beetje bereik en Jos ziet dat de weersvoorspellingen voorzichtig positief zijn. Fingers crossed dus dat de voorspellingen kloppen maar we zullen pas morgen beslissen.

De woorden ‘aquariumvis’ en ‘pruimtabak’ worden maar op de valreep gevonden bij een spelletje Galgje en vandaag is Jos de overtuigende winnaar bij Saboteur én UNO.

Net als in de eerste hut mogen we kiezen uit verschillende gerechten bij het avondeten. Dit is voor ons een nieuwe ervaring en we vragen ons af of dit een nieuwe trend is of dat dat komt omdat we nu aan het begin van het seizoen stappen….

Dag 4 : Rif. Consèria tot Rif. Caldenave

We worden wakker en ….het regent pijpenstelen, een mens zou zich voor minder nog eens omdraaien maar helaas zitten we in een berghut en is ‘zich nog ne keer omdraaien’ niet echt aan de orde. De weerapp wordt er opnieuw bijgehaald en die blijft bij zijn positiviteit van gisteren, vanaf 9 uur zou het beter moeten worden.

Op advies van de huttenwaard passen we onze route een beetje aan en besluiten we toch op pad te gaan naar de volgende hut. We pakken onszelf helemaal in en vertrekken in de gietende regen. En jawel, onze moed wordt beloond en na een half uurtje wordt de regenkledij uitgetrokken en zullen we ze de komende 2 dagen niet meer nodig hebben.

‘Alles ziet er anders uit als de zon schijnt’ zingt André Van Duin en zo is het ook in de bergen. Bergtoppen lachen ons toe, het groen van de struiken is groener dan groen door al die regen, de meertjes schitteren in de zon en spiegelen de omgeving met een ongeziene perfectie. Een shelter hier en daar geeft het geheel een sprookjesachtig uitzicht.

Onze picknick in het zonnetje is puur genieten zelfs al blijkt dat je op een mierennest bent gaan zitten.

Beide hutten liggen ongeveer op gelijke hoogte maar het pad ernaar toe is afwisselend klimmen en dalen waardoor het toch nog een mooie inspanning vraagt.

Aangekomen bij de hut zijn we onder de indruk van de prachtige vallei waarin deze is gelegen. Aan weerszijden van de hut ligt een uitgestrekte groenvlakte waar een kronkelende rivier haar weg zoekt van de ene naar de andere kant. We staan met ons drietjes rustig op adem te komen tot we plots worden opgeschrikt door een brullend geluid en er twee ezels op ons komen afgestormd. Ze schrikken even hard van ons als wij van hen, stoppen net op tijd om dan van koers te veranderen en verder te hollen. Amai, dat was wel even schrikken zeg!

De rest van de avond is het genieten van de zon, de paardjes, de ezels en van een stuk appelstrudel. We wisselen wat ervaringen uit met mensen die het stuk dat wij morgen gaan doen al gedaan hebben en zij willen van ons graag weten hoe het pad naar boven erbij ligt.

Ze geven voor morgen schitterend weer en daar kijkt iedereen naar uit natuurlijk!

Voor het eerst slapen we met anderen op een slaapzaal maar iedereen heeft wel een eigen bed. Tijd voor de oordoppen dus en dat blijkt nodig want er liggen een paar snurkende medemensen op onze zaal. Ik slaap er vlot doorheen maar Jos en Lore hebben minder geluk en hebben een minder goede nacht.

Dag 5 : Rif. Caldenave tot Malga Sorgazza

We ontwaken onder een blauwe hemel met een stralende zon en zo zal het de rest van de dag blijven.

Vandaag staan er een duizend daalmeters op het marsplan en ik heb mijn knietjes dus maar al verwittigd. Eerst starten we nog met een pittige klim tot 2429 meter en voor de inspanning worden we beloond met prachtige vergezichten. We komen langs drie passen die dan steeds weer garant staan voor een nieuw en telkens weer fantastisch decor. Het is genieten, genieten, genieten…

Iedereen is in vorm, we stappen vlot door. Een fotoshoot of gewoon even genieten op een rots, het kan allemaal want het weer is goed en we hebben tijd.

Een marmot zwaait ons uit, zij mag hier blijven, de gelukzak!

Kort na de middag komen de eerste tegenliggers ons tegemoet, zij moeten nog even klimmen en dan mogen ze gaan dalen. Een aantal gezinnen met jonge kinderen rusten uit tijdens hun lange klim, we moedigen hen aan en stellen ze gerust dat het niet meer lang stijgen is.

Het laatste stuk zitten we terug in het bos, de insecten zoemen rond onze oren maar we zijn dankbaar voor de schaduw op deze warme dag. Niet alleen fysiek ga je de vermoeidheid na een tijdje voelen maar ook de constante concentratie, nodig om je voeten goed te zetten, vraagt zijn tol.

Moe maar ook een beetje verdrietig omdat het er nu definitief op zit, komen we aan de Malga Sorgazza waar onze Waggie in de zon staat te blinken!

Na een frisse cola en het inruilen van stinkende bergschoenen voor Crocs stappen we terug in de Waggie en rijden we naar Levico Terme waar we onszelf belonen met een nacht in het Bellavista Relaxhotel.

Lore duikt het verkoelende zwembad in, Jos en ik houden het bij een koude douche en respectievelijk een pintje en een Aperolleke op het terras. Het is broeiend warm in Levico Terme maar gelukkig moeten we geen inspanningen meer doen….het enige wat we te doen hebben is nagenieten!

Terug naar huis

We hebben nog wat tijd over en besluiten om nog even in de buurt te blijven hangen.

Lore vindt via Pitchup nog een plaatsje vrij op Camping Sass Dlacia in de buurt van Bolzano.

We wouden graag het plaatsje Seceda gaan bezoeken maar blijkbaar waren we niet alleen want parkeerplaats was er niet meer te vinden, we laten het dan maar zo en rijden meteen door naar de camping.

Deze is echt prachtig gelegen en in de buurt van Nationale Park Fanes-Sennes-Braies, wat we nu niet kunnen bezoeken maar zeker de moeite waard is om te onthouden voor een volgende keer.

Een korte wandeling rond de camping kan er nog af en voor de rest genieten we rustig na bij een zeer goed boek (Al het blauw van de hemel van Mélissa Da Costa) en een glaasje rosé.

Nog één keertje slapen en we gaan naar huis…