Een stevige luswandeling in Anseremme
Zaterdag late namiddag arriveren we met onze Waggie in Camping Villatoile in Pont-à-Lesse, een gehucht van Anseremme. Hoewel de hemel grijs is en het lichtjes miezert zijn we meteen onder de indruk van de ligging van deze camping : een schitterende vallei omgeven door karstrotsen met de Lesse als een lint eromheen. We worden vriendelijk onthaald door de campinguitbaatster die ons tegelijk ook mooi weer belooft voor de volgende dag.
Tijd dus om even op adem te komen na de werkweek bij een goed boek en ons geduld wordt beloond want in Dinant is het blijkbaar de avondstond die goud in de mond heeft want alles klaart open, een regenboog kondigt het einde aan van de regen en het lijkt wel of de vallei door een kleurenfilter is gehaald. We kunnen met een gerust hart gaan slapen : morgen wordt een mooie dag!
‘s Ochtends worden we gewekt door een enthousiast zonnetje terwijl de mist traag maar zeker wegtrekt uit de vallei. De croissants en de aardbeitjes smaken, Jos bakt eitjes voor onderweg en om 9 uur zijn we er helemaal klaar voor. De Waggie blijft achter op de parking, in de frigo staan een pintje en een cola zero op ons te wachten.
Het eerste stuk van de wandeling is een lus op hoogte rond de camping, we krijgen dus weinig tijd om op te warmen en moeten meteen omhoog. De wisselvallige zomer zorgt voor modderige paadjes maar ook voor prachtige groentinten en een overvol bladerdek dat ons bescherming biedt tegen de warmte van de zon.
Een uurtje later staan we aan de andere kant van de Lesse opnieuw ter hoogte van de camping waar we nog even een sanitaire stop houden voor we aan het volgende stuk gaan starten.
‘Verlost’ zetten we onze tocht verder en al gauw blijkt dat we niet de enigen zijn op het pad. De trailrun van Dinant met 1000 deelnemers overlapt deels ons traject en er zijn dan ook redelijk wat tegenliggers vandaag waarvan de ene er al wat beter uitziet dan de andere, maar alle respect voor deze atleten waarvan de dappersten 31 km afleggen met maar liefst 1000 hoogtemeters!
Het kasteel van Walzin wordt vandaag naast de Lesse en de karstrotsen waarschijnlijk één van de belangrijkste blikvangers van de dag. Dit kasteel spreekt elke keer weer tot de verbeelding door zijn ligging daarboven op de hoge rotsen.
Niet alleen op het pad was er trouwens veel volk vandaag : op de Lesse zelf is er een niet aflatende stroom van kajakkers die met de nodige ‘gilletjes’ de kleine watervallen overbruggen of vastlopen op de rotsen. Er staat een stevige stroming dus de meesten gaan goed vooruit maar het spektakelgehalte is zeker aanwezig.
Na het kasteel zijn we nu wel voldoende opgewarmd en wordt het tijd om nog wat hoogtemeters te maken. We blijven in het bos wat de temperatuur aangenaam houdt en de zweetgeurtjes beperkt. Eens boven gaat het snel weer zigzag naar beneden tot aan de Lesse waar het tijd is voor een koekje. We krijgen al een glimp van het pad naar boven en dat ziet er alles behalve ‘een boulevard’ uit.
Een kleine vergissing brengt ons bij een prachtige rotsformatie maar we kunnen niet verder en moeten dus terug. Wat komt is een steile modderige glijbaan waar wij op moeten, het lijkt bij momenten de processie van Echternach maar we geraken boven en worden beloond met een fantastisch uitzicht op de Lesse en op La Chandelle, de grootste van de kalksteenrotsen die samen Les Aiguilles de Chaleux vormen. Tijd om even te genieten en te bekomen van de inspanning.
En dan gaat het een beetje fout…..ons pad loopt dood en we staan bovenaan de rotsen met de spoorwegbrug waar we naartoe moeten in zicht maar niets dat lijkt op een begaanbare weg ernaar toe. We worden vergezeld van 2 geitjes die nieuwsgierig afwachten hoe we dit gaan oplossen. Twee opties : teruggaan (maar dan niet meer via de modderige glijbaan zegt Jos er meteen bij) of er een stukje aan breien en via Furfooz aansluiting zoeken op het traject. De tweede optie komt als winnaar uit de bus wat ons 5 km en 200 hoogtemeters en nog wat asfaltbaan extra oplevert maar het loont de moeite en eens back on track gaan we vol frisse moed verder.
Na een picknick aan de oevers van de Lesse met een kajakshow als afleiding wacht ons nog een flinke klim naar Hulsonniaux. Vanaf hier komen we terecht in een totaal ander decor : glooiende akkers, kleine baantjes tussen de weides door. De schapenwolken aan de hemel maken het plaatje perfect Met een beetje goede wil waan je je ergens in het zuiden van Frankrijk.
Ongeveer 7 uur na ons vertrek staan we moe maar voldaan (zoals ze dat zeggen)terug bij de Waggie. We hebben 26 kilometer en 730 hoogtemeters met 38500 stappen veroverd….dat verdient een colaatje!
